راز کهـنـــــــه

تـلــــــخ و شـیـــــــریـــن


آن شب سر شام بودیم ، تو سر میز نشسته بودی و من کنار تو ، همه داشتند حرف می زنند و من مشغول خوردن شام بودم ، آن شب تو لبخند زنان گفتی :

من دو تا . . . دارم ، آنها شیرین هستند

آن شب انگار با آن حرف به من یادآروی کردی که دیگرهمان یار قدیمی نیستی ، دیگر تنها نیستی و اینکه به یادم آوردی که مرا چه غریبانه رها کردی

می دانم ، که او ، و آنها برایت شیرین هستند اما برای من تلخ تلخ

وقتی داشتی از آنها حرف می زدی ، نفس من بند آمده بود ، بغض دوباره سر آمده بود ، اما چاره ای نداشتم باید کنارت می ماندم و می شنیدم ، سرانجام تو در نگاهم چیزی دیدی ، ازم پرسیدی : کجایی ؟

وقتی دیدم که تو از شیرینی آنان مست بودی چیزی برای گفتن نداشتم ، اما لحظه ای توانم را از دست دادم ، از سر میز بلند شدم ، به دستشویی رفتم ، آنجا تنها جایی بود که توانستم چند قطره اشک بریزم تا تلخی شیرینی آنان را از روحم رها سازم ، آبی به صورتم زدم و بازگشتم ، باز کنارت نشستم ، تو باز نگاهی به من کردی و گفتی :

چرا رنگت پریده ؟

و من تنها لبخند بی جانی زدم اما هیچ نگفتم

عزیزم ، تو آن شب از شیرینی آنان گفتی بدون آنکه تلخی قطره های اشک مرا ببینی

دنیا چه بی وفاست

روزی شیرین هستی و روزی تلخ ، روزی بهار هستی و روزی خزان

بی اختیار یاد این آهنگ فرامرز می افتم :

...به من بگو بی وفا حالا یار که هستی

.

......................خزان عمرم رسید نو بهار که هستی

نمی دانم آیا آن روزها که این شیرینهای امروز نبودند ، من نیز برایت شیرین بودم ؟

آیا هنوزم برایت شیرین هستم ؟

چه سوال بی جایی وقتی که می دانم ... ... ...

.